دارو درمانی یکی از قدیمی‌ترین درمان‌های مربوط به اختلالات سلامت روان می‌باشد. این رویکرد به سنت روانپزشکی در درمان اختلالات روانی برمی‌گردد که از دیدگاه زیست شناختی به مشکلات سلامت روان نگاه می‌شد. فرض اساسی در دارو درمانی این است که نشانه‌ها و علائم روانپزشکی از عدم تعادل الکتروشیمیایی در مغز می‌باشد که نشانگر بدکارکردی سیستم اعصاب مرکزی است.
در برخی از اختلالات و مشکلات سلامت روان بنا بر تشخیص روانپزشک نیاز به کنترل و رفع علائم از طریق داروها می باشد. این موارد می‌تواند شامل اکثر اختلالات روانپزشکی در دوران کودکی، نوجوانی و بزرگسالی باشد.
بدین منظور روانپزشک برای تجویز داروها از یک رویکرد مثبت و منفی استفاده می‌کند. بدین معنا که آیا دارو درمانی روند بهبودی فرد را افزایش می‌دهد یا خیر. همچنین آیا اثرات روان دارو درمانی بر عوارض دارو برتری دارد یا خیر. پس از پاسخ به این مساله روانپزشک اقدام به تجویز دارو می‌کند. باید توجه کرد که تجویز دارو در حیطه وظائف روانپزشکان می‌باشد و روانپزشکان با توجه به وضعیت بیمار می توانند درمان دارویی مناسب برای بیمار تجویز نمایند